zalbiral
- Санаанд ч үгүй явж байгаад би нэг хүнтэй танилцчихсан юм. Хачин шүү, хараад л би энэ хүнтэй суух юмсан гэсэн бодол надад төрсөн.
- Анхны дурлал чинь уу?
- Бүү мэд.
- Тэгээд
- Хааяа хааяа уулздаг байлаа. Уулзалдах ч юу байхав дээ, би л яаж ийж байгаад санамсаргүй дайралдсан болчихно доо.
- Царайлаг уу?
- Нэг их царайлаг нь ч юу байхав. Зүгээр надад л эр хүн гэж ийм л хүнийг хэлдэг байх аа гэж бодогддог юм гээд Бүжин дуугүй болж түүний яриаг их л шимтэн сонсож байгаа Саран хэмээх дөч эргэм насны бүсгүй рүү харж түр азнаснаа,
- Ингэсээр ингэсээр гайгүй сүрхий ч танилцлаа. Сэтгэлийнхээ мухарт байгаа юмыг ил гаргаж ярьж хөөрөөгүй ч хэн хэн нь бие биедээ аятай таатай байгаа гэдгээ битүүхэндээ мэдчихсэн байсан л даа. Ер нь хайр сэтгэлийн явдал чинь ярьж хөөрөөгүй хэрнээ харах харц, хөдлөх хөдөлгөөн, харилцах харьцаагаараа ч юм уу зөнгөөр мэдэрдэг шүү дээ. Сайхан байж гээд Бүжин санаа алдан тэр цаг үеэ сэтгэлдээ харж байх шиг болж дуугүй болов. Саран түүний яриаг таслахгүй гэж бодсон бололтой мөн дуугүй түр азнаснаа өөртөө ч юм шиг, Бүжинд ч юм шиг
- Чи жаргалтай байсан байх даа гэхэд нь Бүжин,
- Жаргалтай нь юу байхав, юутай ч сайхан л байж.
- Чиний байдлыг харахад жаргалтай л байсан юм шиг харагдаж байна.
- Магадгүй ээ, магадгүй. Хүн ер нь жаргалаа үнэлж чадах биш дээ.
- Тэгээд юу болсон бэ?
- Аа тийм. Тэгээд яахав сайхан л байлаа. Хааяа уулзаж учрахаас илүү юм бидэнд байгаагүй ээ. Бие биеийнхээ гар хуруунд ч олигтой хүрээгүй байх. Гэхдээ тэрэн шиг сайхан юм байдаггүй юм билээ. Бодоход хайр сэтгэлийн хамгийн сайхан үе нь хайртай дуртайгаа илчлэх үе юм шиг атлаа үгүй юм билээ. Хайр сэтгэлийн хамгийн сайхан үе бол бие биеэ хүсээд байгаа нь мэдрэгдээд байгаа хэрнээ бие биедээ юу ч хэлж ярихгүй байх үе юм билээ.
- Тийм ч байж мэднэ. Би бол үнэндээ мэдэхгүй. Яг л энэ одоогийн залуус шиг үнсэлцэж үнгэлдэж байгаад л суучихсан.
- Мэдэхийн ч хэрэггүй. Хүн хүний хувь тавилан өөр өөр юм чинь. Хайр сэтгэлийн туулах зам ч бас өөр өөр.
- Тийм байхаа. Гэхдээ надад сонин байна. Чи надад ний нуугүй яриа ч дээ. Тэгээд яасан бэ гээд Саран түүний өөдөөс ширтэв. Бүжин түүн рүү харж
- Нуугаад байх ч юу байхав дээ. Тэр тухай ярихад надад хэцүү байдаг юм. Гэхдээ яахав ээ гээд Бүжин түр азнаснаа,
- Тэгсэн чинь нэг өдөр манай ажил дээр нэг бүсгүй хүрээд ирлээ. Надаас нэг, хоёр дүү болов уу гэмээр нүдэнд дулаахан, хөдөөний байрын бор бүсгүй. Арав гаруй жилийн өмнө юм чинь, би тэгэхэд дөнгөж гуч хүрч байсан цаг шүү. Надтай уулзах гэж яваа гэнэ ээ.
- Эхнэр нь үү?
- Тийм ээ эхнэр нь. Уулзлаа. Би танаас нэг юм гуйх гэсэн юм гэж байна. Тэгэхээр нь би этгээдлээд “Та чинь хэн билээ. Би таныг танихгүй л юм шиг санагдаад байна. Аль эсвэл андуурч байна уу” гэлээ. Уг нь би хараад л гадарласан л даа. “Үгүй үгүй та андуураагүй. Та намайг танихгүй. Харин би бол таныг ганц хоёр л харсаан. Би Хишигтийн эхнэр нь байгаа юмаа. Та Хишигтийг танина биз дээ” гэж байна. Би ч “Танина аа” л гэлээ. Тэгсэн чинь тэр бүсгүй “Та намайг уучлаарай. Би… би… би Хишигтэд ухаангүй хайртай гээд нүдэндээ нулимс цийлэгнүүлэн Хишигтгүйгээр би амьдарч чадахгүй. Би түүний нөмөр нөөлгөнд явдаг юм. Би түүнгүйгээр амьд явж чадахгүй” гээд цаашаа юу ч ярьж чаддаггүй хүүхэд шиг л эхэр татан уйлаад байлаа.
Хүн чинь сэтгэлээсээ уйлна гэдэг аймшигтай. Яаж ч болдоггүй юм билээ. Дэмий л дөхөж суугаад “Битгий уйл” гэж жаал аргадлаа. Тайвширч байна аа. Тэгэхээр нь би “Чи санаа зоволтгүй. Бид хоёр зүгээр л танилууд. Бид хоёрын хооронд юу ч болоогүй” гэлээ. “Тийм ээ, би мэднэ. Гэвч таны харц, алхаа гишгээ тань өөр байгаа шүү дээ. Би түүнээс чинь айгаад байна. Тэгээд ч та намайг бодвол царай зүс, өмссөн зүүснээрээ хэний ч дор орохооргүй хүн юм. Гэр орноо өөд нь татах, хажуу ханиа халамжилж бөөцийлөхдөө надаас хавьгүй илүү л байна.
Гэтэл надад юу байгаа юм бэ, хайртайгаас цаашгүй. Хайраа ч би олигтойхон илэрхийлээд гаргачихаж чаддаггүй амьтан. Харин би ямар азаар түүнд хүү төрүүлж өгсөн юм. Бурхны аврал байх. Өөртэй нь жигтэйхэн адилхан…
Тэгээд би … тэгээд би танаас түүнтэй битгий уулзаач гэж гуйх гэсэн юм” гээд над руу хүүхдийнх шиг гэнэн цайлган, номхон бор нүдээр ширтэхэд нь би өөрийн эрхгүй харц дальдирч “Тэгье. Би одоо түүнтэй нэг ч уулзахгүй” гэлээ гэхэд нь Саран
- Яана аа, чи яаж тэгж хэлж чадав аа хэмээн өөрийн эрхгүй уулга алдав.
Бүжин түүний хэлснийг огт сонсоогүй мэт, - Тэгсэн тэр бүсгүй гэм хийсэн хүүхэд шиг доошоо тонгойн “За” гэж дуулдах төдий хэлээд нулимсаа арчин нүд нүүрээ арччихаад “Би таныг жаргалтай сайхан яваасай гэж дандаа залбирна аа” гэв. Давчуу хонгилд хоёр талаасаа мөргөлдчихөөд “Цаад хүнээсээ уучлаарай” гэдэг үг сонсож байгаа юм шиг надад санагдаж байсан ч толгой дохиж л суулаа. Тэгсэн чинь тэр бүсгүй миний өөдөөс гайхсан мэт дүрлийтэл ширтсэнээ “Нээрэн шүү. Би дандаа залбирна. Миний чаддаг юм тэр. Би хар нялхаасаа залбирсан болоод ч тэр үү залбирч би чаддаг юм.
Бурханд би чин үнэнээсээ итгэдэг. Хэзээ ч би гуйвж дайвж байгаагүй. Тийм болоод ч тэр үү, залбирсан бүхэн минь бүтдэг юм” гэхэд нь өөрийн эрхгүй “Тэгээрэй миний төлөө залбирч яваарай” гэлээ. Тэгэхэд харин миний хоолой зангирч байсан шүү. “Тэгнээ. Жаргал байх үе бүхэндээ миний жаргаж яваа тэр хүний ач гэж бодож, зовлон тохиолдох үе бүхэндээ энэнээс илүү зовох байсан юм. Харин ч тэр хүний ач буянаар бага зовж байна гэж бодож таны төлөө залбирна. Харин та миний төлөө залбирч яваа хүн байгаа гэж дандаа бодож яваарай” гээд баяртай ч гэж хэлэлгүй яваад өгсөн шүү. Яагаад баяртай гээгүй юм бол бүү мэд. Яагаад ч юм тэгж хэлээгүй нь надад нэг л аятайхан санагдсан шүү. Юутай ч тэр нь хүртэл чин сэтгэлийн илрэл гэж би боддог юм. Гартал нь яахав, нэг их бардам амьтан, юу ч болоогүй юм шиг хэнэг ч үгүй л сууж байлаа.
Гараад явчихсан хойно нь ганцаараа жаал уйллаа. Аав ээжээ алдчихсан ч юм шиг, хамаг байдгаа цөлмүүлчихсэн ч юм шиг нэг л хов хоосон.
Дахиад түүнтэй хэзээ ч уулзахгүй шүү дээ гэж бодохоос гол харлаад “Яах гэж би тийм ам өгөв өө” гэж ч өөрийгөө зэмлэж үзлээ. Юм юм л боллоо гээд Бүжин дуугүй болж чийгтсэн зовхитой нүдээ арчив.
- Тэнэг гэдэг нь. Яах гэж тийм ам өгсөн юм гэж Саран уулга алдав.
- Цаг гэдэг чинь дийлдэшгүй эд шүү дээ. Тухайн цаг л намайг өөрийн эрхгүй тийм үг хэлүүлсэн хэрэг гэж Бүжинг хэлэхэд Саран толгой дохиод,
- За, тийм ч байхаа даа. Үгүй тэгээд тэр бүсгүй та хоёрын уулзаад байгааг яаж мэдсэн юм бол,
- Мэдэлгүй яахав дээ. Хүн ер нь хүнээс юмыг нууж чаддаг гэж үү. Чин сэтгэлээсээ л ямар нэгэн юманд хандаж чадвал зөн совингоороо заавал мэднэ.
- Тэгээд ч дараа нь үнэхээр уулзаагүй юу?
- Уулзаагүй барааг нь хараад л зугтаачихдаг байлаа…
- Одоо тэр хоёр хэвээрээ юу
- Хэвээрээ хэвээрээ. Сайхан амьдардаг юм шиг байна лээ. Заримдаа тэр хоёрын инээж хөхөрч явааг нь хараад атаархах сэтгэл төрдөг л юм.
- Уг нь салгаад л суучих байсан юм. Тэгсэн бол одоо чи юу гэж ингэж явах юм.
- Үгүй шүү. Он удах тусмаа би суугаагүй нь болж гэж бодох болсон юм. Ялангуяа зовох үедээ… Тэгээд ч хэн нэгэн хүн миний төлөө залбирч явдаг гэж бодоход сэтгэл их өег байдаг юм.
- Бүү мэд дээ. Хүн хүний орноос залбирч явна гэдэг юу л бол. Тэгээд таньж мэдэхгүй хар элгийн хүний төлөө шүү. За залбирдаг юмаа гэхэд тэрхэн үедээ ганц нэг залбирсан болоод л мартчихна шүү дээ.
- Үгүй шүү, тийм сайхан хүний дэргэд байгаа хүн тийм юм заяа нь хийхгүй.
- Чи яаж мэдэж байгаа юм.
- Мэднэ ээ. Тэр бүсгүйн миний төлөө мөргөж залбирч явааг нь би зөнгөөрөө мэддэг юм. Сүүлдээ би хэдийд мөргөж залбирч байгаагий нь хүртэл андахгүй мэддэг болсон. Би сүүлдээ бүр залбирч эхлэхээр нь л мэддэг болсон.
- Хэрвээ үнэн бол ч сайхан л даа. Даанч…
- Хамгийн гол нь итгэх хэрэгтэй л дээ. Би ч гэсэн эхлээд итгэдэггүй байсан. Үнэхээр залбираад ирэхээр нь хар аяндаа залбирч байгааг нь мэдрээд ирдэг юмаа.
- Чи уулзалдахаараа залбирч барьж байгааг нь асуудаг уу?
- Хэнээс?
- Хэн байх вэ дээ, тэр хүүхний л нөхөр байхгүй юу.
- Яаж асуух юм. Огт уулзалдаагүй юм чинь. Юм их хяслантай шүү. Дайралдахгүй юмсан гэх тусам дайралдахыг яана гээ.
- Чи яасан.
- Түрүүлээд харчихвал зам буруулаад явчихна. Халз мөргөлдчихвөл танихгүй юм шиг зөрүү хараад л яваад өгнө. Гайхдаг л байсан байх. Одоо ч би танихгүй юм шиг өнгөрдөг.
- Уулзаж л орхихгүй, шударга гэдэг нь.
- Яаж уулзах юм, уулзахгүй гээд хэлчихсэн юм чинь.
- Балай юм, хэлэх ямар хамаатай юм бэ уулзаад сэтгэлээ онгойтол яриад авахгүй юу. Ямар барьж аваад суучих гэж байгаа биш. Тэгээд ч тэр болгоныг тэр хүүхэн яаж мэдэх юм. Мэдсэн ч яадаг юм, хүн тохиолдлоор л дайралдаа биз.
Ямар болзож товлоод уулзаж байгаа биш. Яадаг ч юм. Тохиолдлоор таарч болно шүү дээ.
- Болохгүй л дээ. Ам өчгөнд чинь тохиолдол байдаггүй.
- Юун сүртэй юм. Тэр хүүхэнд үнэнч хүн болж байгаа юм уу. Хамгаас хайртай хүний чинь чамаас булааж аваад суучихаад жаргаж байхад чи нэг үнэнч сайн хүн болох гэж явна гэдэг утгагүй хэрэг.
- Тэр хүүхэнд өгсөн ам өчгөндөө ч үнэнч байгаа юм биш л дээ.
- Тэгээд хэнд үнэнч байх гээд байгаа юм. Аль эсвэл нөхөрт нь үнэнч хүн гэдгтээ…
- Өөртөө. Хамгийн гол нь өөртөө үнэнч байж чадсан минь их олз.
- Тэглээ гээд чи юу хожсон юм бэ?
- Хожоогүй юм гэхэд алдаагүй. Хэн нэгэн хүн чиний төлөө залбирч явна гэдэг бага ч юм биш шүү.
- Мэдэхгүй юм. Чи ч учир нь олдохгүй хүний нэг юмаа. Насаараа нэг хүн хүлээгээд байгаа юм шиг хэнтэй ч суухгүй явах хэрнээ хайртай хүнтэйгээ уулзаж учрахаасаа зайлсхийгээд яваад байна гэдгийг чинь би л лав ойлгохгүй юм байна.
- Хэр ээ хэр. Чиний ойлгохгүй байгаа чинь түмэн зөв. Хэн нэгэн хүнийг насаараа хайрлана гэдэг ямар хэцүү, ямар сайхан болохыг тэгж хайрладаггүй хүн мэдэхгүй дээ. Миний хувьд бол би хайртай хүнтэйгээ ханилж суугаагүйгээ их аз гэж боддог шүү.
- Яагаад. Суусан бол тэр хайртай хүнийхээ хайр халамжийг бүр ч илүү амсах байсан юм биш үү.
- Үгүй л дээ. Хайртай хүнтэйгээ өдөр бүхэн хамт байж чадах хүн би биш шиг байгаа юм. Би хүнд өдөр бүхэн хайртай байж яагаад ч чадахгүй. Миний чадал тийм юм.
- Тэгээд, тэр хүүхэн мөн үү?
- Мөн байх шүү. Тэр надаас илүү хүчтэй тэнхээтэй бүсгүй. Би бол тэрэн шиг үнэн сүсэглэж чадахгүй л дээ. Би бол жижигхэн амтай. Тэгээд ч хайртай хүнтэйгээ өнө удаан амьдарч чадна гэдэг тэнхээтэй л хүний явдал.
- Одоо хүртэл залбирч явна гэж чи бодож байна уу?
- Залбираад байдаг юм. Тийм ч учраас би нэг юм хийдэг юм.
- Юу хийдэг болсон гэж. Хараал уу?
- Яалаа гэж юу боллоо гэж хараах юм. Хариу залбирал. Би түүний төлөө залбирдаг болсон.
- Тэр бүсгүйн төлөө юу?
- Тийм ээ. Түүнийг би аз жаргалтай, сайн сайхан яваасай гэж залбирдаг болсон.
- Арай ч дээ. Дэндэж байгаа юм биш үү.
- Хүнд хариу барих хэрэгтэй биз дээ.
- Үлгэр шиг юм ярих юм. Ингэхэд чи минь ер нь жаргалтай хүн үү, зовлонтой хүн үү?
- Харин?! Сайн хар л даа. Хүн чинь харах царайнаасаа андашгүй шүү дээ.
- Юутай ч гаднаас чинь хараад хэн ч чамайг зовж яваа хүн байна гэж хэлэхээргүй харагдаж байна.
- За харж байна уу? Сэтгэл санаа ямар байна гадаад төрх тийм. Сүүлийн үед миний гадаад төрх их өөр болсон. Би тэрийгээ мэдэж байна. Хэн нэгэн хүнийг сайн сайхан яваасай гэж залбирахаар сэтгэл санаа их сайхан болдог юм билээ.
- Ёстой ухаан санаанд багтахгүй байна. Хайртай хүнийг чинь аваад суучихсан хүн шүү дээ.
- Үгүй шүү дээ. Надтай танилцахаасаа өмнө тэр бүсгүйтэй суучихсан байсан юм гэж би чамд хэлсэн шүү дээ. Харин ч би булаах гэсэн байж магадгүй.
- Гэлээ ч гэсэн хүн чинь өөрийн аз жаргалын төлөө тэмцэх хэрэгтэй биз дээ.
- Аз жаргал тэмцлээр олдохгүй л дээ.
- Тэгээд юугаар олдоно гэж. Зүгээр байж байхад чинь өөрөө хүрээд ирэх үү?
- Тийм, тийм учраас л олдсон аз жаргалаа бусдад алдаж болохгүй гэж боддог юм.
Олдохдоо гаднаас олдохгүй л дээ. Аз жаргалыг өөр дотроосоо олох хэрэгтэй юм билээ.
- Тэгээд чи аз жаргалаа олоо юу?
- Ололгүй яахав.
- Хн! Нөхөр ханьгүй, үр хүүхэдгүй болж байна гэж үү. Чи тэгээд аз жаргалтай байна гэж үү дээ?
- Аз жаргалтай шүү. Боломжооны аз жаргалтай гээд Бүжинг инээмсэглэхэд Саран түүнийг анх удаа харж байгаа юм шиг нүд дүрлийлгэн харав.
Түүнийг инээмсэглэхэд нь царай зүс нь ер бусын гоо үзэсгэлэнтэй болж байгааг нь олж харсан Саран ямар ч оо энгэсэг нүүр, нүдэндээ хүргээгүй болохыг сая л анзаарчээ.
- Анхны дурлал чинь уу?
- Бүү мэд.
- Тэгээд
- Хааяа хааяа уулздаг байлаа. Уулзалдах ч юу байхав дээ, би л яаж ийж байгаад санамсаргүй дайралдсан болчихно доо.
- Царайлаг уу?
- Нэг их царайлаг нь ч юу байхав. Зүгээр надад л эр хүн гэж ийм л хүнийг хэлдэг байх аа гэж бодогддог юм гээд Бүжин дуугүй болж түүний яриаг их л шимтэн сонсож байгаа Саран хэмээх дөч эргэм насны бүсгүй рүү харж түр азнаснаа,
- Ингэсээр ингэсээр гайгүй сүрхий ч танилцлаа. Сэтгэлийнхээ мухарт байгаа юмыг ил гаргаж ярьж хөөрөөгүй ч хэн хэн нь бие биедээ аятай таатай байгаа гэдгээ битүүхэндээ мэдчихсэн байсан л даа. Ер нь хайр сэтгэлийн явдал чинь ярьж хөөрөөгүй хэрнээ харах харц, хөдлөх хөдөлгөөн, харилцах харьцаагаараа ч юм уу зөнгөөр мэдэрдэг шүү дээ. Сайхан байж гээд Бүжин санаа алдан тэр цаг үеэ сэтгэлдээ харж байх шиг болж дуугүй болов. Саран түүний яриаг таслахгүй гэж бодсон бололтой мөн дуугүй түр азнаснаа өөртөө ч юм шиг, Бүжинд ч юм шиг
- Чи жаргалтай байсан байх даа гэхэд нь Бүжин,
- Жаргалтай нь юу байхав, юутай ч сайхан л байж.
- Чиний байдлыг харахад жаргалтай л байсан юм шиг харагдаж байна.
- Магадгүй ээ, магадгүй. Хүн ер нь жаргалаа үнэлж чадах биш дээ.
- Тэгээд юу болсон бэ?
- Аа тийм. Тэгээд яахав сайхан л байлаа. Хааяа уулзаж учрахаас илүү юм бидэнд байгаагүй ээ. Бие биеийнхээ гар хуруунд ч олигтой хүрээгүй байх. Гэхдээ тэрэн шиг сайхан юм байдаггүй юм билээ. Бодоход хайр сэтгэлийн хамгийн сайхан үе нь хайртай дуртайгаа илчлэх үе юм шиг атлаа үгүй юм билээ. Хайр сэтгэлийн хамгийн сайхан үе бол бие биеэ хүсээд байгаа нь мэдрэгдээд байгаа хэрнээ бие биедээ юу ч хэлж ярихгүй байх үе юм билээ.
- Тийм ч байж мэднэ. Би бол үнэндээ мэдэхгүй. Яг л энэ одоогийн залуус шиг үнсэлцэж үнгэлдэж байгаад л суучихсан.
- Мэдэхийн ч хэрэггүй. Хүн хүний хувь тавилан өөр өөр юм чинь. Хайр сэтгэлийн туулах зам ч бас өөр өөр.
- Тийм байхаа. Гэхдээ надад сонин байна. Чи надад ний нуугүй яриа ч дээ. Тэгээд яасан бэ гээд Саран түүний өөдөөс ширтэв. Бүжин түүн рүү харж
- Нуугаад байх ч юу байхав дээ. Тэр тухай ярихад надад хэцүү байдаг юм. Гэхдээ яахав ээ гээд Бүжин түр азнаснаа,
- Тэгсэн чинь нэг өдөр манай ажил дээр нэг бүсгүй хүрээд ирлээ. Надаас нэг, хоёр дүү болов уу гэмээр нүдэнд дулаахан, хөдөөний байрын бор бүсгүй. Арав гаруй жилийн өмнө юм чинь, би тэгэхэд дөнгөж гуч хүрч байсан цаг шүү. Надтай уулзах гэж яваа гэнэ ээ.
- Эхнэр нь үү?
- Тийм ээ эхнэр нь. Уулзлаа. Би танаас нэг юм гуйх гэсэн юм гэж байна. Тэгэхээр нь би этгээдлээд “Та чинь хэн билээ. Би таныг танихгүй л юм шиг санагдаад байна. Аль эсвэл андуурч байна уу” гэлээ. Уг нь би хараад л гадарласан л даа. “Үгүй үгүй та андуураагүй. Та намайг танихгүй. Харин би бол таныг ганц хоёр л харсаан. Би Хишигтийн эхнэр нь байгаа юмаа. Та Хишигтийг танина биз дээ” гэж байна. Би ч “Танина аа” л гэлээ. Тэгсэн чинь тэр бүсгүй “Та намайг уучлаарай. Би… би… би Хишигтэд ухаангүй хайртай гээд нүдэндээ нулимс цийлэгнүүлэн Хишигтгүйгээр би амьдарч чадахгүй. Би түүний нөмөр нөөлгөнд явдаг юм. Би түүнгүйгээр амьд явж чадахгүй” гээд цаашаа юу ч ярьж чаддаггүй хүүхэд шиг л эхэр татан уйлаад байлаа.
Хүн чинь сэтгэлээсээ уйлна гэдэг аймшигтай. Яаж ч болдоггүй юм билээ. Дэмий л дөхөж суугаад “Битгий уйл” гэж жаал аргадлаа. Тайвширч байна аа. Тэгэхээр нь би “Чи санаа зоволтгүй. Бид хоёр зүгээр л танилууд. Бид хоёрын хооронд юу ч болоогүй” гэлээ. “Тийм ээ, би мэднэ. Гэвч таны харц, алхаа гишгээ тань өөр байгаа шүү дээ. Би түүнээс чинь айгаад байна. Тэгээд ч та намайг бодвол царай зүс, өмссөн зүүснээрээ хэний ч дор орохооргүй хүн юм. Гэр орноо өөд нь татах, хажуу ханиа халамжилж бөөцийлөхдөө надаас хавьгүй илүү л байна.
Гэтэл надад юу байгаа юм бэ, хайртайгаас цаашгүй. Хайраа ч би олигтойхон илэрхийлээд гаргачихаж чаддаггүй амьтан. Харин би ямар азаар түүнд хүү төрүүлж өгсөн юм. Бурхны аврал байх. Өөртэй нь жигтэйхэн адилхан…
Тэгээд би … тэгээд би танаас түүнтэй битгий уулзаач гэж гуйх гэсэн юм” гээд над руу хүүхдийнх шиг гэнэн цайлган, номхон бор нүдээр ширтэхэд нь би өөрийн эрхгүй харц дальдирч “Тэгье. Би одоо түүнтэй нэг ч уулзахгүй” гэлээ гэхэд нь Саран
- Яана аа, чи яаж тэгж хэлж чадав аа хэмээн өөрийн эрхгүй уулга алдав.
Бүжин түүний хэлснийг огт сонсоогүй мэт, - Тэгсэн тэр бүсгүй гэм хийсэн хүүхэд шиг доошоо тонгойн “За” гэж дуулдах төдий хэлээд нулимсаа арчин нүд нүүрээ арччихаад “Би таныг жаргалтай сайхан яваасай гэж дандаа залбирна аа” гэв. Давчуу хонгилд хоёр талаасаа мөргөлдчихөөд “Цаад хүнээсээ уучлаарай” гэдэг үг сонсож байгаа юм шиг надад санагдаж байсан ч толгой дохиж л суулаа. Тэгсэн чинь тэр бүсгүй миний өөдөөс гайхсан мэт дүрлийтэл ширтсэнээ “Нээрэн шүү. Би дандаа залбирна. Миний чаддаг юм тэр. Би хар нялхаасаа залбирсан болоод ч тэр үү залбирч би чаддаг юм.
Бурханд би чин үнэнээсээ итгэдэг. Хэзээ ч би гуйвж дайвж байгаагүй. Тийм болоод ч тэр үү, залбирсан бүхэн минь бүтдэг юм” гэхэд нь өөрийн эрхгүй “Тэгээрэй миний төлөө залбирч яваарай” гэлээ. Тэгэхэд харин миний хоолой зангирч байсан шүү. “Тэгнээ. Жаргал байх үе бүхэндээ миний жаргаж яваа тэр хүний ач гэж бодож, зовлон тохиолдох үе бүхэндээ энэнээс илүү зовох байсан юм. Харин ч тэр хүний ач буянаар бага зовж байна гэж бодож таны төлөө залбирна. Харин та миний төлөө залбирч яваа хүн байгаа гэж дандаа бодож яваарай” гээд баяртай ч гэж хэлэлгүй яваад өгсөн шүү. Яагаад баяртай гээгүй юм бол бүү мэд. Яагаад ч юм тэгж хэлээгүй нь надад нэг л аятайхан санагдсан шүү. Юутай ч тэр нь хүртэл чин сэтгэлийн илрэл гэж би боддог юм. Гартал нь яахав, нэг их бардам амьтан, юу ч болоогүй юм шиг хэнэг ч үгүй л сууж байлаа.
Гараад явчихсан хойно нь ганцаараа жаал уйллаа. Аав ээжээ алдчихсан ч юм шиг, хамаг байдгаа цөлмүүлчихсэн ч юм шиг нэг л хов хоосон.
Дахиад түүнтэй хэзээ ч уулзахгүй шүү дээ гэж бодохоос гол харлаад “Яах гэж би тийм ам өгөв өө” гэж ч өөрийгөө зэмлэж үзлээ. Юм юм л боллоо гээд Бүжин дуугүй болж чийгтсэн зовхитой нүдээ арчив.
- Тэнэг гэдэг нь. Яах гэж тийм ам өгсөн юм гэж Саран уулга алдав.
- Цаг гэдэг чинь дийлдэшгүй эд шүү дээ. Тухайн цаг л намайг өөрийн эрхгүй тийм үг хэлүүлсэн хэрэг гэж Бүжинг хэлэхэд Саран толгой дохиод,
- За, тийм ч байхаа даа. Үгүй тэгээд тэр бүсгүй та хоёрын уулзаад байгааг яаж мэдсэн юм бол,
- Мэдэлгүй яахав дээ. Хүн ер нь хүнээс юмыг нууж чаддаг гэж үү. Чин сэтгэлээсээ л ямар нэгэн юманд хандаж чадвал зөн совингоороо заавал мэднэ.
- Тэгээд ч дараа нь үнэхээр уулзаагүй юу?
- Уулзаагүй барааг нь хараад л зугтаачихдаг байлаа…
- Одоо тэр хоёр хэвээрээ юу
- Хэвээрээ хэвээрээ. Сайхан амьдардаг юм шиг байна лээ. Заримдаа тэр хоёрын инээж хөхөрч явааг нь хараад атаархах сэтгэл төрдөг л юм.
- Уг нь салгаад л суучих байсан юм. Тэгсэн бол одоо чи юу гэж ингэж явах юм.
- Үгүй шүү. Он удах тусмаа би суугаагүй нь болж гэж бодох болсон юм. Ялангуяа зовох үедээ… Тэгээд ч хэн нэгэн хүн миний төлөө залбирч явдаг гэж бодоход сэтгэл их өег байдаг юм.
- Бүү мэд дээ. Хүн хүний орноос залбирч явна гэдэг юу л бол. Тэгээд таньж мэдэхгүй хар элгийн хүний төлөө шүү. За залбирдаг юмаа гэхэд тэрхэн үедээ ганц нэг залбирсан болоод л мартчихна шүү дээ.
- Үгүй шүү, тийм сайхан хүний дэргэд байгаа хүн тийм юм заяа нь хийхгүй.
- Чи яаж мэдэж байгаа юм.
- Мэднэ ээ. Тэр бүсгүйн миний төлөө мөргөж залбирч явааг нь би зөнгөөрөө мэддэг юм. Сүүлдээ би хэдийд мөргөж залбирч байгаагий нь хүртэл андахгүй мэддэг болсон. Би сүүлдээ бүр залбирч эхлэхээр нь л мэддэг болсон.
- Хэрвээ үнэн бол ч сайхан л даа. Даанч…
- Хамгийн гол нь итгэх хэрэгтэй л дээ. Би ч гэсэн эхлээд итгэдэггүй байсан. Үнэхээр залбираад ирэхээр нь хар аяндаа залбирч байгааг нь мэдрээд ирдэг юмаа.
- Чи уулзалдахаараа залбирч барьж байгааг нь асуудаг уу?
- Хэнээс?
- Хэн байх вэ дээ, тэр хүүхний л нөхөр байхгүй юу.
- Яаж асуух юм. Огт уулзалдаагүй юм чинь. Юм их хяслантай шүү. Дайралдахгүй юмсан гэх тусам дайралдахыг яана гээ.
- Чи яасан.
- Түрүүлээд харчихвал зам буруулаад явчихна. Халз мөргөлдчихвөл танихгүй юм шиг зөрүү хараад л яваад өгнө. Гайхдаг л байсан байх. Одоо ч би танихгүй юм шиг өнгөрдөг.
- Уулзаж л орхихгүй, шударга гэдэг нь.
- Яаж уулзах юм, уулзахгүй гээд хэлчихсэн юм чинь.
- Балай юм, хэлэх ямар хамаатай юм бэ уулзаад сэтгэлээ онгойтол яриад авахгүй юу. Ямар барьж аваад суучих гэж байгаа биш. Тэгээд ч тэр болгоныг тэр хүүхэн яаж мэдэх юм. Мэдсэн ч яадаг юм, хүн тохиолдлоор л дайралдаа биз.
Ямар болзож товлоод уулзаж байгаа биш. Яадаг ч юм. Тохиолдлоор таарч болно шүү дээ.
- Болохгүй л дээ. Ам өчгөнд чинь тохиолдол байдаггүй.
- Юун сүртэй юм. Тэр хүүхэнд үнэнч хүн болж байгаа юм уу. Хамгаас хайртай хүний чинь чамаас булааж аваад суучихаад жаргаж байхад чи нэг үнэнч сайн хүн болох гэж явна гэдэг утгагүй хэрэг.
- Тэр хүүхэнд өгсөн ам өчгөндөө ч үнэнч байгаа юм биш л дээ.
- Тэгээд хэнд үнэнч байх гээд байгаа юм. Аль эсвэл нөхөрт нь үнэнч хүн гэдгтээ…
- Өөртөө. Хамгийн гол нь өөртөө үнэнч байж чадсан минь их олз.
- Тэглээ гээд чи юу хожсон юм бэ?
- Хожоогүй юм гэхэд алдаагүй. Хэн нэгэн хүн чиний төлөө залбирч явна гэдэг бага ч юм биш шүү.
- Мэдэхгүй юм. Чи ч учир нь олдохгүй хүний нэг юмаа. Насаараа нэг хүн хүлээгээд байгаа юм шиг хэнтэй ч суухгүй явах хэрнээ хайртай хүнтэйгээ уулзаж учрахаасаа зайлсхийгээд яваад байна гэдгийг чинь би л лав ойлгохгүй юм байна.
- Хэр ээ хэр. Чиний ойлгохгүй байгаа чинь түмэн зөв. Хэн нэгэн хүнийг насаараа хайрлана гэдэг ямар хэцүү, ямар сайхан болохыг тэгж хайрладаггүй хүн мэдэхгүй дээ. Миний хувьд бол би хайртай хүнтэйгээ ханилж суугаагүйгээ их аз гэж боддог шүү.
- Яагаад. Суусан бол тэр хайртай хүнийхээ хайр халамжийг бүр ч илүү амсах байсан юм биш үү.
- Үгүй л дээ. Хайртай хүнтэйгээ өдөр бүхэн хамт байж чадах хүн би биш шиг байгаа юм. Би хүнд өдөр бүхэн хайртай байж яагаад ч чадахгүй. Миний чадал тийм юм.
- Тэгээд, тэр хүүхэн мөн үү?
- Мөн байх шүү. Тэр надаас илүү хүчтэй тэнхээтэй бүсгүй. Би бол тэрэн шиг үнэн сүсэглэж чадахгүй л дээ. Би бол жижигхэн амтай. Тэгээд ч хайртай хүнтэйгээ өнө удаан амьдарч чадна гэдэг тэнхээтэй л хүний явдал.
- Одоо хүртэл залбирч явна гэж чи бодож байна уу?
- Залбираад байдаг юм. Тийм ч учраас би нэг юм хийдэг юм.
- Юу хийдэг болсон гэж. Хараал уу?
- Яалаа гэж юу боллоо гэж хараах юм. Хариу залбирал. Би түүний төлөө залбирдаг болсон.
- Тэр бүсгүйн төлөө юу?
- Тийм ээ. Түүнийг би аз жаргалтай, сайн сайхан яваасай гэж залбирдаг болсон.
- Арай ч дээ. Дэндэж байгаа юм биш үү.
- Хүнд хариу барих хэрэгтэй биз дээ.
- Үлгэр шиг юм ярих юм. Ингэхэд чи минь ер нь жаргалтай хүн үү, зовлонтой хүн үү?
- Харин?! Сайн хар л даа. Хүн чинь харах царайнаасаа андашгүй шүү дээ.
- Юутай ч гаднаас чинь хараад хэн ч чамайг зовж яваа хүн байна гэж хэлэхээргүй харагдаж байна.
- За харж байна уу? Сэтгэл санаа ямар байна гадаад төрх тийм. Сүүлийн үед миний гадаад төрх их өөр болсон. Би тэрийгээ мэдэж байна. Хэн нэгэн хүнийг сайн сайхан яваасай гэж залбирахаар сэтгэл санаа их сайхан болдог юм билээ.
- Ёстой ухаан санаанд багтахгүй байна. Хайртай хүнийг чинь аваад суучихсан хүн шүү дээ.
- Үгүй шүү дээ. Надтай танилцахаасаа өмнө тэр бүсгүйтэй суучихсан байсан юм гэж би чамд хэлсэн шүү дээ. Харин ч би булаах гэсэн байж магадгүй.
- Гэлээ ч гэсэн хүн чинь өөрийн аз жаргалын төлөө тэмцэх хэрэгтэй биз дээ.
- Аз жаргал тэмцлээр олдохгүй л дээ.
- Тэгээд юугаар олдоно гэж. Зүгээр байж байхад чинь өөрөө хүрээд ирэх үү?
- Тийм, тийм учраас л олдсон аз жаргалаа бусдад алдаж болохгүй гэж боддог юм.
Олдохдоо гаднаас олдохгүй л дээ. Аз жаргалыг өөр дотроосоо олох хэрэгтэй юм билээ.
- Тэгээд чи аз жаргалаа олоо юу?
- Ололгүй яахав.
- Хн! Нөхөр ханьгүй, үр хүүхэдгүй болж байна гэж үү. Чи тэгээд аз жаргалтай байна гэж үү дээ?
- Аз жаргалтай шүү. Боломжооны аз жаргалтай гээд Бүжинг инээмсэглэхэд Саран түүнийг анх удаа харж байгаа юм шиг нүд дүрлийлгэн харав.
Түүнийг инээмсэглэхэд нь царай зүс нь ер бусын гоо үзэсгэлэнтэй болж байгааг нь олж харсан Саран ямар ч оо энгэсэг нүүр, нүдэндээ хүргээгүй болохыг сая л анзаарчээ.
Kommentarer
Trackback
